Veren.... Rejoice Concert Dorpskerk

 
Eén zwaluw maakt nog geen zomer’, maar circa een dertigtal nachtegalen en een dertiental goudvinken gaven zaterdag 18 maart 2023 voor een heel jaar stralende zon! Vanuit het ‘schorre kraaiennest’ op de kerkgalerij met de apparatuur voor de registratie van deze manifestatie waren Marijke Dirven en de auteur van deze lofzang getuige van een voortreffelijk concert door ‘Rejoice’. Wie de moeite had genomen ondanks een stevig buitje naar de Dorpskerk te komen, moet hebben ge’noten’ van de noten die over hen uitgestrooid werden. Met aansprekende liederen, de indringende tonen van de dwarsfluit, de tinwhistle (oftewel Ierse fluit), de klanken van piano en kerkorgel werd de aanwezigen een kostelijke muziekmenu voorgetoverd 
 

Het ‘fluitje van een cent’ zoals Carin Langbroek de tinwhistle in haar toespraak noemde, leek laatdunkend, maar was dat geenszins, want ‘Pennywhistle’ wordt de Ierse fluit in de volksmond genoemd. Dit, omdat men voor dat geringe bedrag, graag een deuntje voor de toehoorders speelde en in deze dagen nog steeds speelt. Het bracht mij terug naar de zee kliffen van Moher aan de westkust van Ierland. Melancholieke herinneringen aan lieflijke groene heuvels en woest op de kust beukende golven.  

Die magische sfeer bracht Marjolein de Wit, lichtvoetig bewegend over de plavuizen, onder het akoestische dorpskerkgewelf, audiovisueel Vincent liet wederom horen waarom veel mensen zo gecharmeerd zijn van zijn soms fluwelen en soms krachtige toetsaanslagen op piano en orgel. Beide ‘toonartiesten’, toonbeelden, zo u wilt, stralen vakmanschap uit en dat was aan het telkens spontaan opklaterende applaus te merken. 

 Het leek ook  of het koor groter was dan voorheen, maar wellicht kwam dat door ‘Veelen’, of beter gezegd door het plaatselijk beroemde kwartet ‘van Veelen’. Voor de onvolprezen dirigente Ingrid Luijten-Poort maakt het niet uit. Zij bleek weer in staat om het voor de uitvoering en na de uitvoering luid kakelende stel volledig onder controle te krijgen.  Zij duldt geen bewegende beelden in de kerk op het scherm. De concentratie moet

gefocust zijn op haar soepele arm en handbewegingen. Dan juicht een toon, dan klinkt een stem!   Alle voorbereidingen vooraf, de urenlange oefeningen, de eindeloze herhalingen, de vrije tijd, instructies en opvolging en ook de voeding met de begeleiders, waarbij zeker niet de inzet van Paul Sonneveld vergeten mag worden, leidden tot een hoogtepunt waar allen die zich daar moeite voor hebben getroost, trots op mogen zijn. 

Wellicht dat ik de vrijheid ook even mag nemen even aandacht aan het bestuur te geven en in deze zeker ook de concertcommissie (Jaap, Marjo, Carin en Cees). Dat willen ze natuurlijk niet, maar vertrouw me, dit wordt niet met vitriool geschreven, louter met honing. Hun voorbereiding en perfecte organisatie mag ook wel even belicht worden. Niets wordt aan het toeval overgelaten. De zorgvuldige intermezzo’s van Carin Langbroek, de prachtig geïllustreerde Power Point. Het op de achtergrond vele werk van voorzitter en penningmeester, respectievelijk. Aad Hoogerwerf en Wim van der Veen.  

En, jawel, last but not least de ‘koele’ Marijke Dirven belast met de beeldregistratie van het concert voornamelijk voor de thuiszitters. En wederom, jawel, ik was er getuige van dat zij met hoogrode
wangetjes al inzoomend en uitzoomend moest inspelen op het koor, dat zichzelfaf en toe buiten beeld opstelde en de arme beeld en geluid verantwoordelijke voor acute problemen plaatste. Het haalde het beste in haar naar boven. Eerlijk is eerlijk, naast dat de diverse musici en dirigente in de bloemetjes werden
gezet, mocht het beeld en geluidteam zich ook verheugen op een attentie van Rejoice. Aan de jolige en luchtige toon van dit schrijven, maar zeker serieus gemeend, kunt u zeker afleiden dat een van die attenties een geestrijk vocht bevatte. 

Harry Wols